حالا که اینهمه آمده ایم و اینهمه پیروز بوده ایم، اینهمه موفقیت را بیایید کوچک نکنیم. نگاه کن و بخودت افتخار کن. به سنگی که تنها صلاحت شده ست در برابر قمه و اسلحه و باطوم برقی. نگاه کن به ناچیز تکه پارچه ای که بینی و دهانت را میپوشاند در مقابل گازها و اسپریها و سپرهاشان. نگاه کن که با پای پیاده به این میدان جنگ نابرابر آمده ای و او سواره است تانک دارد و موتور و چه و چه. نگاه کن که هرروز با شهامت از خانه به میدان کارزار می آیی و او با ترس و این اصلا کم نیست. نگاه کن که در ازای یک نفر از ما صد نفر می آورند و این یعنی ما تا چه اندازه قدرتمندیم و به چشمشان رعب آور. نگاه کن که سی سال ما از آنها میترسیدیم، که سی سال بدیدنشان ناخوداگاه دستمان به روسریهامان میرفت. که ما را با هیبتشان، با موتورهای غول پيكرشان، با بسيجي هاي چفيه به گردن شان، با انبوه ریششان ترساندند و حالا ما با دستهای خالی و برافراشته با سینه های فراخ جلوشان در آمدیم. اینها حتی از سکوت ما وحشت دارند و چه خام بودیم تمام این سالها که اینقدر بزرگشان کردیم.
دست برداریم و انقدر نپرسیم آخرش چه مي شود ؟ نمیدانم هنوز، اما میدانم که بخودمان که به شما میبالم.
آخرش چه مي شود ؟ آخرش اینست که آینده ای میسازیم برای فرزندانمان، فرزندان وطنمان که تا سی سال دیگر در خیابانها تحت تعقیب پلیس ضد شورش قرار نگیرد و ندود و باتوم نخورد و از صدای موتور نهراسد. تا او با ترس اعتراضش را فرو ندهد. یاد بگیرد انسانی است که حق زندگی دارد. تا بتواند دوست بدارد و عشق بورزد . تا زندگی کند ، بدون ترس ، بدون تحقیر و در خاکی بماند که به آن تعلق دارد.
آخرش چه مي شود ؟ تمام شد . ۲۲ خرداد ۸۸ ، جمهوري اسلامي تمام شد . ديگر خواب راحت ندارد اين حكومت . دير يا زود مي گيرد دامنش را خونی كه ريخت و حرمتي كه شكست . خانواده هایی را که داغدار کرد و آه تمام دل هايي كه خالي كرد از وحشت و اميدهايي كه نا اميد كرد در تمام این سالها ... قانون دنیا اینست. ظلم رفتنیست. دير يا زود . به همين سادگي ...
