دریغا که اینروزها خبر از تجاوز است و تحقیر، خبر از خرد کردن است و شکستن جسم انسانها و نابود کردن روح های پر طراوت و پر امید گلهای نوشکفته. خبر از به جنگ رفتن با پروانه هاست آنهم با تیر و تفنگ و تبر.خبر از روسفیدی یزید است و عمر، چنگیز و هیتلرها!
شما را به هر آنکه میپرستید ای مردم این قوم را با هیچ دشمن خاکم و هیچ برهه ای از تاریخ مصدوم سرزمینم مقایسه نکنید که هیچ غریبه ای روا نداشت آنچه این هموطنان بیگانه بر سر مردمانم آوردند. این رژیم باجگیر به گروگانگیری ملت آمده و با گروگانگیری از بین میرود. شمارا بخدا مدنیت بس است! مدنیت با که؟ با نامتمدنانی که به تمام حریم ها تجاوز کرده اند؟ با زشت صفتانی که از دید ایشان هرکه با اینها نیست مجرم است! همه مجرمند، حتی من و شما و جرم ما آزادی خواهیست و بیان حقیقتی که بعد از سی سال توان یافته ایم بازگویش کنیم.
آهای مدعیان دیانت این بود اسلام شما؟ این چه دینیست که شکنجه و تجاوز رایج است؟ اگر تفاوت دارد چرا بخاطر دینی که آلوده میشود قیام نمیکنید؟ تنزل خدا در حد احمدی نژاد؟ حتی در جنگهای صلیبی نیز چنین توهینی به مسلمانان نشد. آیا بخاطر همچون الله ای بود که قریب به ۱۵۰۰ سال کشتید و کشتید و کشتید؟ آهای آیت الله هایی که ساکت نشسته اید بیایید و برخیزید که اینها بنام دین شکنجه میکنند. که اینها بنام دین دست و پا میبندند و تجاوز میکنند. این نامردمان آیینتان را به سخره گرفتند. کجایید؟ ... اما نه! شما هم دین را وسیله ی قدرت و ثروت ساخته اید.
آهای دنیا دستهایت را از روی چشمانت بردار و ببین! گوش کن قصه ی حزن انگیز محبوب خاکم را! مدعیان انسان دوستی با شمایم! آسمان ایران را به زنجیر کشیده اند و مرغکان آوازخوانش را سر میبرند! باکی نیست؟
زخم و دردی که بر پیکر ایرانم روا داشته اند درمان شدنی نیست. این برهه ننگ تاریخ سرزمین منست. اما باشد! با تمام اینها ما هنوز هم سیب سبز آرزوهامان را در دست داریم. ما یادگرفته ایم که به عزم راسخ خود متکی باشیم و دلسرد نشویم و حالا بیش از هرزمان دیگر با تمام وجود چشیده ایم کین درد مشترک هرگز جداجدا درمان نمیشود.*ما تا هنگامه ی رهایی شوق پرواز را حتی با بالهای شکسته فریاد میکنیم.